Nie wiem kto nam załatwił takie warunki na zewnątrz, ale zaczynam mieć dość. Niby nie jest już zimno, niby nawet nie wieje. Niby. Ale wszechogarniająca szarówka, popadujący sobie śnieg (miejscami z deszczem) sprawia, że odechciewa się wszystkiego.
Do tego wszystkiego w zeszłym tygodniu zaatakował mnie katar, ból gardła i dla świętego spokoju (i nie rozchorowania się) odpuściłem treningi. Natomiast poświąteczny powrót do biegania zabolał. Ja czuję się ciężki jak cholera, a moje nogi niemrawe (acz z pewnością dobrze odżywione). Z kolei monochromatyczna rzeczywistość sprawia, że przyjemność z biegania jest co najwyżej połowiczna. I jeszcze do tego wszystkiego zrealizowałem pierwszy kamień milowy przygotowań do sezonu - półmaraton, przez co podświadomość podpowiada "odpocznij sobie".
Za trzy tygodnie 10 km na Orlenie, czyli impreza którą potraktuję jako zabawę. Pewnie będę próbował pobić życiówkę. O ile mi się zachce. Bo na razie moje ciało chce jednego: ROWERU. I nie kręcenia jak chomik na trenażerze, ale na zewnątrz. Chce usłyszeć szum opon na asfalcie, chce poczuć na twarzy wiatr i wiosenne słońce na skórze.
Chyba nie wymagam zbyt wiele? Mamy kwiecień do cholery...
ilustracja pochodzi z bloga Mech na słomianym dachu.